www.baltofilm.fora.pl

Iditarod · Wysłany: Nie 3:47, 01 Mar 2015 Temat postu: Inni o warunkach i uczestnikach

o Seppali

„Seppala zawsze twierdził, że żaden inny środek transportu na Alasce - zwierzęta, samochody, samoloty - nie zastąpi psów. Udowodni to lub zamarznie. Ten wyścig znaczy dla niego wszystko. Latami trenował swoje psy, wierząc, że są jedynym środkiem transportu na Północy (...). Gdy Nome wezwało pomoc i zaczęto mierzyć długość trasy (...) okazało się, że lot nie jest bezpieczny, a przesyłka, która oznacza dla miasta ratunek, została powierzona psiemu zaprzęgowi - zaprzęgowi Seppali” – Bob Lily, prowadzący razem z nim zaprzęgi…
„w głębi jego ładnych szarych oczu czai się pies, który nigdy nie odejdzie” – opis Seppali po latach przez jednego z reporterów

o Gunnarze Kassenie

„Albo się go słuchało, albo dostawało po głowie” – jeden z krewnych
„Wolałby znów odbyć swą trudną wędrówkę z psami, dzień po dniu, niż pokazywać się na scenie, gdzie każdy wpatruje się w niego” – William Thompson, o tym jak Kaasen odbierał sławę.

o maszerach / powożących w tym wyścigu

„Nie ma cienia zwątpienia w żadnym z tych facetów, na przykład w Kaasenie, Dzikim Billu Shannonie, który jest Irlandczykiem, czy Edgarze Kallandsie. Ich psy szybko doprowadzą zaprzęgi do celu”. George Baldwin, były burmistrz Nome

o blizzardzie

„Posuwając się naprzód podczas blizzardu, nie wiesz, czy modlić się, przeklinać, czy płakać. Na ogół robisz wszystkie te trzy rzeczy naraz. Lecz po pewnym czasie blizzard staje się znienawidzoną rzeczą, obdarzoną osobowością. Masz uczucie, że przypierasz to coś do muru, i jak człowiek znajdujący się w samym środku bitwy, zapominasz o strachu. Zdobywasz chwałę, walcząc z tą przeklętą rzeczą”. – Scotty Allan o blizzardzie, czyli o warunkach w jakich podróżował Olson i Kaasen

psy a blizzard

„w obliczu blizzardu dziewięć na dziesięć psów poda tyły” – Scotty Allan o psach i blizzardzie

blizzard z perspektywy maszera

„pokryty gęstym niczym dym powietrzem, pełnym wirującego śniegu. Przypominał ziarnka soli i kłuł niczym stalowe igły. Wciskał się w moje futrzane okrycia i sierść psów, aż byliśmy pokryci krystaliczną skorupą, twardą niczym śnieg. Łoskot wiatru ogłuszał mnie. Nic nie słyszałem ani nie widziałem i nie mogłem oddychać. Czułem się tak, jakbym razem z moimi psami walczył z jakimiś diabelskimi żywiołami wszechświata” – Scotty Allan o tym jak się powozi w czasie blizzardu, w trakcie jednego z All Alaskan Swepstake

czym jest pies w trakcie blizzardu

„mocny i dzielny niczym mały niedźwiedź polarny (...) niewielka, odważna żywa istota na rozległym, omiatanym burzą pustkowiu (...). Usunąłem lód z jego pyska i przytuliłem go, a następnie podpełzłem z powrotem ku saniom. Byłem tak cholernie dumny i szczęśliwy z niego, że nie mogłem znaleźć słów, by powiedzieć mu, co o nim myślę” Scotty Allan o swoim psie przewodniku Baldym – który doprowadził go do mety w trakcie blizzardu

o nagrodzie za wyścig i kto je potem dał

„Nie, nagrodą nie jest złoto, tu w ogóle nie ma żadnej nagrody. Nikt nie otrzyma ani centa (...). W czasie wojny przyznajemy odznaczenia za odbieranie ludzkiego życia. Więc czemu Kongres nie miałby uchwalić przyznania medali facetom, którzy z poświęceniem ratowali to, co jest z ludzkiego życia najcenniejsze - dziecko!” – Will Rogers, o tych co tego dokonali…(nieco później prezydent Coolidge wysłał list z wyrazami uznania, Kongres przerwał obrady, firma farmaceutyczna – wysłała złoty medal, a stan Alaska – 25 dolarów, złotą pieczęć i dyplom uznania)

Ronald Reagan w 70 rocznicę sztafety...

„Wraz z 19 innymi kolegami pokonaliście jeden z najokrutniej szych szlaków w świecie, by wypełnić to, co wydawało się niemożliwe - i zrobiliście to w imię człowieczeństwa” – Ronald Reagan w 1985 roku do trzech żyjących uczestników wyścigu: Charliego Evansa, Edgara Nollnera i Billa Mac’Carty’ego (oryginalnie w liście: po przejechaniu odcinka jednego z najbardziej zapomnianych szlaków w świecie)