www.baltofilm.fora.pl

Iditarod

Film dla dorosłych – dlaczego?
Pod względem zachowania Balta i Jenny widać postęp, od pierwszego filmu, widać wyraźnie jaki wpływ na obydwoje miało doświadczenie z Szarką. Balto doskonale wie, że zmiany są nieuchronne, doskonale wie że pewne rzeczy są nieuchronne, a w wielu wypadkach trzeba je zaakceptować. Należy do nich samolot. Wie także, że o swoich wątpliwościach trzeba mówić dzieciom, nie wolno z tym czekać – bo może być za późno. Stąd takie a nie inne jego zachowanie względem Kodiego i częściowo innych psów.
Na drugiej stronie jest Kodi – który jako młody wie wszystko lepiej, pozostając pod wpływem grupy w której przebywa, która ma swoje wartości uznając je za najważniejsze.
Jest to normalny tryb życia, kiedy dorosłe już dzieci wychodzą z domu, kiedy żyją na swój rachunek, chwalą się przed rodzicami, ale mają swój świat wartości, swoje przekonania, a oni nie mogą po prostu nakazać im coś robić... Mogą wpływać na dzieci, ale muszą je przekonać do swoich racji, dzieci muszą je uznać za swoje.
Tak samo, rodzice nie mogą wciąż spełniać oczekiwań dorosłych już dzieci patrzcie mój tata udowodni, moja mama pokaże, a ja będę korzystał z ich blasku. Ani jedno ani drugie nie oznacza, że nie będą się wzajemnie kochać, wspierać i szanować. Wszystkie te rzeczy trzeba od siebie odróżnić.
Z tych powodów najważniejszymi momentami w filmie są – rozmowa Balta z Kodim i innymi psami w kotłowni, piosenka śpiewana przez Jennę [rewelacyjne tłumaczenie] i jej rozmowa z Baltem, oraz [łącznie] rozmowa Kodiego z Jenną i jej kontynuacja w kotłowni. Wszystko inne to detale. Zrozumienie tych trzech rzeczy sprawi, że nasze dorosłych relacje z naszymi własnymi młodszymi czy starszymi dziećmi, relacje z przyjaciółmi się zmienią. Na lepsze – będzie mniej kłótni, mniej zwrotów ja ci każę... Wszystkie te problemy pokazane są z pozycji rodziców, nie Kodiego, nie innych psów. Z pozycji Balta i Jenny. Z pozycji osób dysponujących ogromnym doświadczeniem życiowym, z pozycji tych którzy wiedzą, że dzieci musza żyć własnym życiem, z pozycji tych – którzy zaakceptowali to, że w cz. II Szarka, ich córka, znalazła dom o jakim marzyła, lecz inny niż oni dla niej wymarzyli, inny – nie znaczy gorszy....
Na koniec – dzieci, młodzi ludzie – nie skażeni jeszcze przesądami, wyścigiem szczurów nie mają jednej rzeczy: on jest naszym wrogiem ja mu nie pomogę ja ręki nie podam. Oglądając, czasem spokojnie ów film, zastanówmy się dokąd sięga rywalizacja, do którego momentu ten tam, jest naszym przeciwnikiem a od kiedy kimś kto potrzebuje pomocy. Czasem zbyt późna, zbyt ostentacyjna jest dokładnie tym co Steele zrobił Balto w pierwszej części. Ile razy, my w ten sposób postępowaliśmy, ile razy ja coś takiego robiłem, komu. Może to trochę brzmieć jak rachunek sumienia, ale tak pewnie jest. Może czasem zamiast szukać kogoś "bo mi nie", "bo ja nie...", spytajmy się dzieci czy pójdą za nami jak w dym, przyjaciół czy pomogą – i idźmy zrobić coś dla kogoś, kto jeszcze wczoraj był nam rywalem, kto jutro będzie konkurentem, a dziś jest po prostu kimś w potrzebie