www.baltofilm.fora.pl

Iditarod

Wyścig psy bohaterowie
Z wielu psów dokładniejsze dane są o Togo, Balto i Fritzu.

Na podstawie:

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Balto
[imię pochodzi od Samuela Johannesena Balto, słynnego norweskiego Sami [Lapończyka]

Urodzony: prawdopodobnie 1919, choć data jest bardzo niepewna, w zasadzie można spotkać wszelkie daty pomiędzy 1919 a 1923, łącznie z uwagą "nieznana"
Zmarły: 14 marca 1933 r
Właściciel: Norweg Leonhard Seppala. Brał udział w wyścigach, hodował psy które pochodziły z Syberii, szkolił innych. Zatrudniony był m.in. przez Jafeta Lindberga, jednego z trzech "fartownych Szwedów", którzy odkryli złoto w Anvil Creek koło Nome, w 1898 r.
Ojciec: nieznany
Matka : nieznana [można spotkać na internecie zamiennie że raz ojciec raz matka raz ojciec są rasy Siberian Husky]
Wygląd: czarny Siberian Husky, z białymi "skarpetkami" i częściowo białymi plamami na grzbiecie, i brzuchu. Z wiekiem coraz wyraźniejsze stawały się jasne obwódki wokół oczy. Oczy ciemnobrązowe. Został wykastrowany w wieku około pół roku.
Śmierć: cierpiał na zapalenia stawów tylnych łap, częściowo ślepy i głuchy pozostawał pod opieką Curleya "Captain" Wilsona w Cleveland Brookside Zoo. Pod koniec życia, dr. R. R. Powell [członek komitetu mające za cel opiekę nad Balto i in. psami] przyjął go do lecznicy i chcąc skrócić cierpienia psa uśpił go. Zmarł o godz. 14:15 będąc cały czas pod opieką i dr. Powella i Curleya Wilsona.
Jego ciało zostało spreparowane przez Cleveland Museum of Natural History, gdzie jest prezentowane, razem z oryginalną uprzężą do dziś. Z racji zbyt długiego wystawiania na światło, jego kolor zmienił się z czerni na mahoniowy brąz.
Inne: W odróżnieniu od Togo, Balto był większy – ważył ok. 55 – 60 funtów, zaś jego wygląd sprawiał, że nie był idealnym psem jako kandydat na ojca. Szeroka klatka piersiowa, krótsze łapy. Seppala uznał, że nie nadaje się do wyścigów i został wykastrowany. Przez cały czas pracował jako jeden z wielu psów zaprzęgowych, nigdy jako przewodnik. Do sztafety ze szczepionką wybrał go Kaasen. Pomimo tego, że nigdy nie był przewodnikiem okazał się mądrym i zdyscyplinowanym psem. Przypisuje mu się dużo większe znaczenie dla całej sztafety niż by to wynikało z trasy jaką przebiegł, gdyż Kaasen wraz Balto niemal całą trasę pokonał w jednej z najgorszych zamieci jaką pamiętano, do tego w zupełnych ciemnościach. Mimo tego, Balto znalazł drogę do celu.
Po przyjeździe do Nome, z samego rana [2 luty, 5:30 rano, czasu lokalnego], Kaasen zatrzymuje zaprzęg przed Miners & Merchants Bank na Front Street. Wyczerpany, ledwo żywy i wciąż zdziwiony ze dotarł, próbując przebyć kilka kroków, potknął się i powiedział tylko że "Balto to cholernie dobry pies"
Pod koniec lutego 1925 roku, docierają do niego oferty w których proponowane mu są trasy przejazdu, łącznie z rolami w filmach. Na tym tle pojawiają się scysje z Seppalą, który był zły, że zapominana jest rola innych psów, w tym Togo. Kaasen wraz z psem i towarzyszami wsiada na statek i wyrusza do Seattle. W Hollywood Sol Lesser kóry szybko organizuje zdjęcia do filmu, a sam Balto pojawia się na bardzo krótko w kilku innych produkcjach. Pies przebywa głównie w studio, inni otrzymują miejsca w luksusowych apartamentach w Hotelu Baltimore w L.A
Po realizacji filmów pies, Kaasen i inni ruszają w trasę promocyjną obejmującą w zasadzie cały kraj. Balto był na schodach City Hall, a burmistrz składa mi kwiaty na szyję, potem przybywają do Nowego Jorku, gdzie ma być odsłonięty w Central Parku pomnik, ku czci psów zaprzęgowych i marszerów biorących udział w sztafecie. Na monumencie jest uwieczniony Balto [projekt Frederick Roth]. Po tym wszystkim przez niemal kolejny rok – psy znów podróżują wzdłuż i wszerz. Na jej zakończenie psy zostają sprzedane, zaś sam Kaasen wraca przez Kanadę na Alaskę, gdzie wiele osób jest mu niechętnych z powodu zamieszania jakie było wokół jego osoby .
Te i inne historie są opisane w książce Patrici Chargot: Balto Adventure: The Untold Story of Famous Alaska Iditarod Sleddog, oraz "Najokrutniejsze mile" autorstwa Gaya i Laney Salisbury
Z drugiej strony P. Chargot podaje, że w '26 roku, Kaasen wracając na Alaskę zostawia psy w rękach dyrektora pokazów, w których były one prezentowane, zaś ten sprzedaje Samowi Houstonowi, właścicielowi "muzeum osobliwości". Psy sa tam przechowywane w strasznych warunkach, zaniedbane. Zwiedzający są przerażeni tym co się dzieje. Zespół zostaje zatrzymany zaś jego stanem zaczyna interesować się George Kimble. Houston godzi się na sprzedaż psów [siedmiu: Balto, Fox, Sye, Billie, Tillie, Moctoc i Alaska Slim, inne zmarły lub zostały sptzedane]. Kimble dostaje tylko dwa tygodnie na to by zebrać pieniądze. Wraca do Cleveland i uruchamia kampanię na rzecz wykupu psów. W ciągu 10 dni wszystkie niezbędne pieniądze [2 000 USD] są zebrane, zaś psy wykupione. Utworzono odpowiednią komisję, mającą za celu dbanie o wszystkie psy. 19 marca 1927 wszystkie psy już w dobrym stanie witane są jak bohaterowie w Cleveland. Specjalnie dla nich wybudowano odpowiednie pomieszczenia w Cleveland Brookside Zoo, by mogły żyć w komforcie [dziś: Cleveland Metroparks Zoo]. W ciągu upływu lat umierały kolejne psy: Fox, Moctoc, Billy, Tillie i Alaska Slim. Ostatni Sye, po śmierci Balta został sam i często można było usłyszeć przeciągłe wycie. Sye zmarł rok później.